Eerste dagen in de Cevennes

Eerste dagen in de Cevennes

Ik heb nu 3 dagen getraind in de Cevennes. De eerste dag was een opwarmertje in het relatief vlakke gedeelte tussen Cardet en Vezenobres. Het is hier nergens echt vlak. Als er geen colletjes of bergen zijn is het landschap wel glooiend. Vanaf Cardet ben ik met een rustig tempo, 30 km/u, naar Vezenobres gereden. Het lijkt hard voor een eenzame training, maar hier kun je overal doorrijden, dus er is weining verloren tijd door afremmen bij drukke kruispunten en verkeerslichten. In Vezenobres heb ik toch maar het 25% klimmetje gedaan. Dat was wel te doen met 39x27. Via de andere kan het het dorpje ben ik teruggereden naar Cardet.

Vrijdag kwam de Tour de France hier in de buurt langs. Met de fiets (uiteraard) wilde ik naar de Pic Saint-Loup rijden. Afstand 42km, dus dat is goed te doen. Ik had nog 5 km te gaan toen alle voorbijgangers werden tegengehouden door een agent. De tourcaravan kon al snel passeren, dus de weg was afgesloten. Om toch bij de Pic saint-Loup te komen ben ik omgedraaid om er via de andere kant van de berg te komen. Daarbij kwam ik over een pittig klimmetje met een paar haarspeldbochten. Het was tijd om weer wat te drinken, dus ik pak een bidon, neem een slok en zet de bidon terug, maar niet in de bidonhouder! Ik raakte met de onderkant van de bidon mijn schoen en de bidon knalt tegen het voorwiel aan. Bidon uit elkaar (dop kapot en ovaal in plaats van rond). Dat is balen, al het water eruit!
Opstappen en verder rijden dacht ik. Tot ik een behoorlijke slag in het wiel zag. Dat is helemaal kut! Een van de spaken is zo slap als een elastiekje geworden. Ik sta op een berg, met een slag in een wiel die aan beide kanten aanloopt tegen de remblokken, ook als de remmen open staan. Wat nu? Soms is een telefoon toch wel handig. Hup, fiets in de auto en dan maar met dat voertuig naar de col. Op 1.5km van de top van de col staan ineens veel auto's geparkeerd. Eerst alleen aan de linkerkant van de weg. Een stukje verder ook aan rechterkant. Het is moeilijk om er met dat brede gemotoriseerde voertuig tussendoor te rijden, maar het lukt. Tot de weg steeds smaller en smaller wordt. Oh oh, hier kunnen we niet meer door. Dan maar de auto parkeren op een van de schaarse parkeerplaatsen. Er was zo weining ruimte dat het zelfs met de fiets dringen was om er doorheen te komen. De top van de col was inmiddels al niet meer toegankelijk. Veel feestende wielerfans stonden in een van de laatste bochten de renners op te wachten. Daar ben ik maar bij gaan staan.
De Tour-renners deden het rustig aan en reden langzamer dan het langzaamste schema van 40km/u. We stonden met zijn allen wat langer te wachten, maar dat maakte het niet minder leuk. Ineens vloog er een helikopter boven ons. Daarna kwamen de motoren en jury-auto's. Heel lang kon het niet meer duren voordat de renners voorbij kwamen. Vlak voor me stonden een paar fans te zingen en te springen. Het bier was al op, dus het feestje was bijna afgelopen. Gelukkig voor hen kwamen de renners eraan. In de kopgroep reed de Nederlandse renner van Milram, Niki Terpstra. Op 50 seconden gevolgd door het peloton. Door al het publiek, op de al smalle weg, was er niet veel ruimte over voor de renners. Hoewel het ook weer niet zo druk was als op de Alpe. Toch kwamen ze er allemaal ongeschonden doorheen. Mooi om zo'n grote groep te zien passeren!

Zaterdag ben ik me klaar gaan maken voor de eerste bergrit. Vanaf Cardet via Bethanie, Generargues en Mialet naar de Col d'Uglas. Dat is een klimmetje van 5.5km met een gemiddelde stijging van 5.6%. Dat is een voor mij bekende klim. Drie jaar geleden reed ik er voor de eerste keer met een zware hybride fiets met bepakking naar boven. Tijd 24:25. Daar was ik toen blij mee, nu zou ik me er kapot voor schamen. De twee zomers daarna gingen er steeds een paar minuten af, met 18.04 als snelste tijd. Zo'n kort klimmetje is wel leuk als vergelijking tussen nu en het verleden. Vandaag ben ik de vergelijking met vorig jaar gaan maken. Bij aankomst stond de teller op 16 minuten en 9 seconden. Een gemiddelde van 20.36 km/u. Een jaar geleden nog 'slechts' 17.9 km/u. Een behoorlijke verbetering dus! Of was het nou 19.7?
Nou ja, doet er niet toe. De tijd is aangescherpt en daar ben ik blij mee.
Na de afdaling van de Col d'Uglas ben ik in La Baume linksaf gegaan richting de Col la Croix de Vens. Een kort klimmetje van 5 km. Bovenop de col werd ik door een routebordje begeleid naar de volgende col. De Col de la Baraque. Een mooie klim. Veel groen en rustige weggetjes. Na de Col de la Baraque kwam ik over de Col de Pendedis. Een van de mooiste klimmen die ik tot nu ben tegengekomen. Een oase van rust. Ik heb daar 25 minuten gereden en er is slechts een handje vol auto's gepasseerd. Daarom ben ik dus hier. De rust, het lekkere warme zonnetje en strak blauwe hemel maakte er een paradijsje van! De Col de Pendedis was de laatste klim met een naam. De rest van de route had geen colletjes meer, maar was wel glooiend. Terug bij de startplaats stond er 123 km op de teller. Mooie afstand om mee te beginnen. Morgen een hersteltraining en daarna lekker op mijn hangmatje liggen.